24 de febrero de 2011

EL LOBO COCINERO


Érase una vez un lobo al que le encantaba la comida que preparaba el pastor.Pero un día cuando estaba a punto de comerse el almuerzo del pastor vio algo mejor,su libro de recetas y se lo llevó a su cueva.Allí miró y remiró todas las páginas del libro de recetas. Cada receta, cada receta que leía mas rica le parecía. Al día siguiente se puso a buscar cosas por el bosque que le valieran como material de cocina y comida que se parecía a la del libro de recetas. cuando tuvo todo reunido empezó a cocinar.

Cuanto más cocinaba mayor era le olor a comida, que se fue extentiendo por todo el bosque. Los animales se acercaban a ver que era ese olor tan rico y de dónde provenía.El lobo sabía que con un olor tan rico casi todo el bosque vendría a su cueva para ver que pasaba. Entonces se puso a hacer mucha comida. Al mediodía ya había hecho todas las comidas, menos una, la del queso.

Entonces fue a la cabaña del pastor para pedirle leche a sus cabras.

_ ¿Y para qué quieres tú nuestra leche?-dijeron las cabras.


_ Pues para hacer un banquete completo,porque si no está el queso no está completo.


_ ¿Un banquete? ¿En serio?-Dijeron las cabras emocionadas.


Entonces,dijo la más mayor:


_ Si tú nos invitas al banquete te daremos toda la leche que quieras.


El lobo las miró, y,dijo, que no habia ningún problema, que había comida de sobra para todos.Las cabras se emocionaron tanto que dieron mucha leche.

Al llegar la noche todo estaba listo. Olía tan bien que todos los animales del bosque asistieron al banquete. Y el lobo se convirtió en el cocinero más famoso del bosque.



Y COLORÍN COLORADO EL LOBITO OS HA COCINADO


Xoana Nogueira Fuertes 5º

21 de febrero de 2011

IGREXAS E PAZOS

Antes de comezar a falar dos pazos e igrexas debemos saber o que son:
Un pazo é unha porción de terreo na que se atopa unha gran casa e un gran xardín con elementos decorativos.Na maioría das ocasións conteñen capela propia.
Unha igrexa é unha construción de carácter relixioso na que se celebran misas e outros rituais católicos.
Se algo non falta no concello de Antas de Ulla é historia.Onde máis historia se pode atopar é nas igrexas(actas de nacemento antigas,diversas esculturas e cruceiros...)e nos pazos(pequenos monumentos de culto,aparellos para a mantención da casa...)Neste concello hai un gran número de igrexas e pazos.Os máis destacados son:
  • Fortaleza de Castro de Amarante: Construida no século XIII polos condes de Amarante,Familia Noguerol.Aínda se conserva unha planta oval,a cal se presume que puido ser unha torre ou un reduto central, ao cal se accede por unha planta oxival.
  • Igrexa de santa Mariña, pazo: Probablemente dos anos 1150 e 1160. Está composto por capiteis.
  • Igrexa románica de San Salvador de Vilanuñe: Destaca a súa nave e o seu ábside.O seu portal principal é o máis interesante, xa que a súa fermosa cantería está moi ben decorada.
  • Igrexa románica de Amoexa: Igrexa de finais do século XII, posúe unha nave rectangular e ábsides semicirculares, e un amplo cobertizo soportado por tres pilares.O máis representativo son os seus ábsides, xa que por dentro e por fóra están moi ben decorados.
  • Cabe mencionar as arquitecturas civís e militares como:
    Casa Grande de Vilasión,que é de estilo barroco,o Pazo de Vilane,Casa do Cervelo,que foi unha fortaleza medieval,Casa do Condado,que era onde estaba a Torre dos Amarante e a Casa do Pazo, en Dorra.
    ANTIA MONTES COEGO 5º

    17 de febrero de 2011

    UN CONTO DE VALORES: "OS RAPACES AFORTUNADOS"


    Hai moito tempo nunha cidade,vivía un rapaz moi traballador e estudoso.A ese rapaz morréranlle os pais e el quedou só e sen compañía.Todas as persoas se rían del menos unha mociña,ela sabía que o rapaz que se chamaba Aitor non tiña con que manterse,entón Miriam, a rapaza, leváballe comida.


    Miriam tamén era orfa,pero ela non vivía soa;ela era criada dunha familia rica.


    Esa familia tiña moitas criadas e esas criadas tiñan moito traballo.


    Elas aproveitaban un pouco de tempo que tiña para comer,pero Miriam non; ela compartía a única comida que tiña con Aitor.


    A Aitor gustáballe moito Miriam, pero non tiña valor para dicirllo. A Miriam tamén lle gustaba Aitor, pero o tempo non chegaba para estar xuntos.


    Un día en que chovía moito, Aitor tivo que saír para coller algunha limosna, pero non conseguiu nada, aínda tiña esperanzas porque sabía que Miriam lle traería comida e poliñas para prender fogo; pro ocorreu un imprevisto e Miriam non puido ir.


    Ao día seguinte a señora da casa non deixou saír a Miriam coa comida e ela púxose triste. A súa amiga Daniela díxolle que fose, que ela faría o seu traballo e xa buscaría unha escusa para sacala do apuro.


    Cando Miriam chegou á casiña de Aitor, el estaba moi pálido e con moita tos. Miriam quedouse coma unha estatua e ata lle caeu a cestiña da comida.


    Miriam púxose a chorar , non sabía que facer. Aitor díxolle que non chorara, que todo ía saír ben. Aquel día Miriam tardou máis do esperado e a xefa da casa díxolle a Daniela que se non aparecía sería despedida. Daniela saiu a buscala.


    Chegou á casa de Aitor e viunos aos dous moi xuntiños. Daniela preguntoulle a Miriam que facía alí, que se non regresaba sería despedida. como Miriam non quería regresar, Daniela quedouse con ela a coidar de Aitor.


    Daniela e Miriam sabían que se ían quedar fóra do traballo, pero non lles importou.


    Pasado un ano, cando xa Aitor se curara, regresaron á casa. Saiulles o señor da casa con maletas e elas preguntáronlle que facía, que a onde ía: el díxolles que a súa esposa falecera e que se ía trasladar.


    A que non sabedes a noticia boa que lles deu? Pois eu si, díxolles que se podían quedar coa casa e con parte da fortuna.


    Eles abriron os ollos coma pratos, ah! e tamén lles dixo que tiña un fillo moi novo e que quería casar cunha mociña case da idade de Daniela.


    Sorte que tiveron! Ao pouco casaron as dúas parellas e foron moi felices.


    Aitor e Adrián conseguiron traballo e Miriam e Daniela quedaban na casa.


    Os cartos que lles parecía, que tiñan moitos, dábanllos aso mendigos que andaban a pedir esmola.


    Ao cabo dun tempo Daniela tivo xemelgos e púxolles Daniel e Adriana. Miriam tamén tivo unha filla, unha neniña fermosa e puxéronlle o nome que os xemelgos de Daniela quixeron, puxéronlle Lorena. Estaredesvos preguntando como lle puideron poñer o nome se eles non falaban; pois porque eles, cando naceu a neniña de Miriam xa tiñan dous anos.


    Din que esa cidade foi moi afortunada por ter a esas persoas tan amables e xenerosas.




    Fin




    ERICA GAYOSO BLANCO 5º



    A FEIRA DO QUEIXO


    A feira do queixo,é unha feira que se celebra nos concellos da comarca da Ulloa: Antas de Ulla,Monterroso e Palas de rei.

    Cada ano celébrase nun dos tres concellos.

    Na feira poden poñer os seus produtos.

    Acostuma haber algo de todo por exemplo:mobles,cociñas,ferreterías,roupa,pan,artesanía...

    Por outro lado están os queixos,cada un dos comerciantes expoñen e venden os queixos nos seus postos.

    Á parte hai un xurado que é o que proba os queixos da Ulloa que se presenten.

    Logo fan valoración e votan cada un o que mellor lle gusta.

    E sae o queixo gañador da Ulloa.

    XEILA TORRES ALMUIÑA 5º

    13 de febrero de 2011

    AS NOSAS WEBS/ OS NOSOS BLOGS

    Seareiros e seareiras do blog do CEIP ANTAS DE ULLA convidámosvos a dar un mergullo polas webs e blogs dispoñibles neste espazo.
    Buscade na parte dereita, seguro que moitas serán do voso agrado e utilidade.